φωτοζεύκτης

ο, Ν

(ηλεκτρον.) οπτικοηλεκτρονική συσκευή που συνδυάζει στο ίδιο περίβλημα, προσαρμοσμένες τη μία απέναντι στην άλλη, μία δίοδο φωτοεκπομπής και μία φωτοδίοδο ή φωτοτρανζίστορ, επιτυγχάνοντας πλήρη γαλβανικό διαχωρισμό μεταξύ δύο κυκλωμάτων.

[ΕΤΥΜΟΛ. Νόθο αντιδάνειο σύνθ., πρβλ. γαλλ. photocoupleur].